Hipoterapia (od gr. ἵππος „hippos” – koń, θεραπεία „therapeía” – terapia) – to metoda rehabilitacji ruchowej na bazie neurofizjologii, prowadzona przy udziale konia[1]. Jest jedną z wielu form rehabilitacji wieloprofilowej (psycho-ruchowej), oddziałującej jednocześnie psycho-motorycznie, psychoruchowo, sensorycznie, psychicznie i społecznie. Stosowana jest w różnym wieku zarówno u dzieci jak u młodzieży czy dorosłych.
Terapia niepełnosprawnych z zastosowaniem metody hipoterapii obejmuje głównie osoby niepełnosprawne psychoruchowo, sensorycznie lub osób socjopatycznych. Dobroczynne dla zdrowia fizycznego skutki kontaktu z koniem znane były już w starożytności; jako metoda leczenia pojawiły się ponownie w nowoczesnej medycynie konwencjonalnej w latach 50.- 60. XX w., zwłaszcza w neurologii, ortopedii i psychiatrii.
Cel Hipoterapii
Celem terapii z koniem (z elementami jazdy konnej) jest przywrócenie pacjentom sprawności fizycznej i psychicznej w możliwym do osiągnięcia zakresie. Hipoterapia stanowi jeden z elementów rehabilitacji leczniczej i jako taka jest prowadzona przez specjalistę, na zlecenie i pod kontrolą lekarza. Hipoterapeuta pełni rolę asekurującą, zapewniając bezpieczeństwo oraz rolę przewodnika w kontakcie ze zwierzęciem.
Można wyróżnić kilka form hipoterapii:
- Terapia ruchem konia – polega na biernym poddawaniu pacjenta ruchom konia.
- Fizjoterapia na koniu – jest to gimnastyka lecznicza na koniu, polega na wykonywaniu przez pacjenta ćwiczeń na koniu.
- Psychopedagogiczna jazda konna i woltyżerka – wskazana dla osób z problemami emocjonalnymi, psychicznymi oraz z upośledzeniem umysłowym. Terapia odbywa się zgodnie z zaleceniami psychologa, psychoterapeuty. Obejmuje zajęcia zarówno na koniu jak i przy koniu.
- Terapia kontaktem z koniem – najważniejsza w tej formie terapii jest więź emocjonalna pacjenta z koniem. Stosowana jest głównie u osób z zaburzeniami psychicznymi i emocjonalnymi, a także w przypadku występowania przeciwwskazań do jazdy konnej.
Działanie hipoterapii
- korygowanie postawy ciała;
- regulacja napięcia mięśniowego;
- kontakt z przyrodą, działanie motywacyjne;
- doskonalenie równowagi, koordynacji, orientacji w przestrzeni, schematu własnego ciała, poczucia rytmu;
- stymulacja i normalizacja czucia powierzchniowego;
- zwiększenie poczucia własnej wartości, zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych;
- rozwijanie pozytywnych kontaktów społecznych
- pobudzenie zmysłów
- wzmocnienie odporności
- zwiększenie wydolności organizmu
- kształtowanie poczucia własnej odrębności
- zwiększenie możliwości koncentracji uwagi
- rozwijanie samodzielności
- zwiększenie możliwości lokomocyjnych